Λύσεις που έψαχνε να βρεί.Σαν ένα ταξίδι μακρινό που έψαχνε το τέλος του δρόμου μέσα στο όνειρο.Αλήθεια και μυστικό η σιωπή που τύλιγε απο παντού.Λύσεις,ένα ραντεβού που είχε καθορίσει μόνη της. Διστακτικά βήματα σ αυτά που η ζωή σε παρασέρνει και αφήνεσαι μέχρι να φτάσεις κοντά τους.Αφήνει πίσω της κομμάτια που τόσο την σημαδέψανε,αλλά σπάνια γυρνάει την μνήμη της να τα ψάξει.Ίσως πάλι,γιατί τα καινούρια έχουν άλλη γοητεία,μια άλλη ελπίδα οτι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα.Είναι η ώρα που όλα γίνονται σκιές και χάνονται στο βάθος χωρίς να ξεχωρίζει ποιος και που πηγαίνει,ποια πόρτα ανοίγει και ποια κλείνει.Λύσεις που τις έμαθε σαν τον εαυτό της,τις γεύτηκε μέσα απο τα δάκρυά της.Λύσεις,για να βάλει τα θεμέλια του αύριο.Λύσεις, που προσπαθούν να γίνουν ανάσες ελπίδας...
Λέξη απλή,αλλα χαμένη.Είναι σαν όνειρο μπροστά μας αλλα διστάζουμε να απλώσουμε το χέρι να την αγγίξουμε.Χαθήκαμε στο τίποτα,και εκείνη μας κοιτάζει αμήχανη περιμένοντας να την κοιτάξουμε.Στο χαμόγελο ενος παιδιού,στο γέλιο που χάσαμε,μέσα στις αναμνήσεις μας.Χαμένο κλειδί στην προγραμματισμένη ζωή μας.Μέσα στα λεπτά της αναμονής που γίνονται ατελείωτες ώρες,κοιτάζοντας τους ανθρώπους γύρω, στα βήματα περαστικών,που κουβαλάνε μέσα τους χαρά,λύπη,αγωνία,απογοήτευση,προσμονή.Η ευτυχία ειναι πάντα μέσα στην ψυχή μας κρυμμένη και περιμένει να την ανοίξουμε την πόρτα...